اثر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات شناختی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: بیماری دیابت منجر به بروز اختلالات یادگیری و حافظه ای گردیده و بربرین هیدروکلراید، آلکالوئیدی با آثار متعدد ضددیابتی و آنتی اکسیدان می باشد. لذا این مطالعه با هدف تأثیر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین طراحی گردید مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی انتخاب و به پنج گروه مساوی: کنترل، غیر دیابتی تیمار شده با بربرین هیدروکلراید ( mg/kg100)، دیابتی و دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید (mg/kg 100 ،50) تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز (mg/kg 55) به صورت درون صفاقی القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین هیدروکلراید با دوز mg/kg/day 100 ،50 به مدت شش هفته به صورت خوراکی انجام گردید. قند خون در هفته های 1، 3، 5، 7 با خون گیری از سیاهرگ دمی سنجش و در پایان گروه ها با آزمون های رفتاری شناخت فضایی (spatial recognition) و شناخت اشیاء (objective recognition) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: گروه دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید ( mg/ kg100 ،50) بهبودی قابل توجهی را به صورت وابسته به دوز با گروه کنترل دیابتی در آزمون های شناخت فضایی و آزمون شناخت شئ نشان دادند. نتیجه گیری: تجویز بربرین هیدروکلراید به مدت شش هفته منجر به بهبودی اختلالات شناختی از جمله حافظه و یادگیری در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می شود.